خدایا تنهایم ،گفتنی های زیادی بر دلم موج میزند،قلبی محرم ندارم که برایش بازگو کنم .غمها و دردها بر دلم انباشته میشود،ولی کسی نیست که آنها را شماره کند.مدام در آتش سوزان می سوزم،هر کس که به من نزدیک شود ، وجودش به آتش کشیده میشود.قلب شکسته و دیوانه مرا کسی تحمل نمی کند.روح سرکش و بلند پرواز مرا کسی همراهی نمی نماید.

در معرکه های سخت و خطرناک زندگی ،بی باکانه به پیش می تازم ،در دریای مرگ غوطه می خورم،در تند باد حوادث ،پیچیده و لوله می شومو همراه طوفان ها ،فراز و نشیب سرنوشت را طی می کنم و به دست قضا و قدر سپرده می شوم،ولی در این راه دراز و پر خطر همسفری ندارم.

می خواستم که انبان درد و غم خود را که ارزشمندترین سرمایه من است بر دوش بکشم و یکه وتنها سر به بیابان فنا بگذارمو به سوی سرنوشت خویش به راه افتم،خوش داشتم که سرمایه درد و غم را به خدای بزرگ عرضه کنم و از این همه افتخارات مقدس نزد او فخر بفروشم.

اوه، خدایا،مرا ببخش ،منی که مالک خود نیستم ،چگونه از مالکیت دم می زنم؟هنگامی که خودی نیستم که به حساب آیم،چرا به انبان خود دل بسته ام؟چقدر پر ادعا هستم؟چه انتظارات بی جایی دارم؟و چرا از خدای خود شرم نمی کنم؟ و چطور در دام تعلقات پوچ گرفتار آمده ام؟

خدایا مرا از خود و از همه وابستگی های به خود آزاد کن.آن قدر علو طبع به من عطا فرما ،که دیگر احتیاجی به انبان افتخار نداشته باشم.ان قدر مرا متواضع کن که برای کسب امتیازات بیش تر با خدای خود به محاسبه و تجارت بر نخیزم.آنچنان روحم را تسخیر کن که دیگر خودی در کار نباشد...