گناهان کبيره در کلام امام صادق عليه السلام
«عمرو بن عبيد» يکى از علماى اسلام، به حضور امام صادق عليه السلام آمد، سلام کرد و سپس اين آيه را خواند:

"الذينّ يجتنبون کبائر الاثم و الفواحش (1) ؛ نيکوکاران کسانى هستند که از گناهان بزرگ، و زشتى پرهيز مى‌کنند."

سپس سکوت کرد و دنبال آيه را نخواند؛ امام صادق عليه السلام به او فرمودند: «چرا سکوت کردى؟!» او گفت: «دوست دارم، گناهان کبيره را در کتاب خداوند بدانم.»

آنگاه امام صادق عليه السلام گناهان کبيره‌اى را که در قرآن آمده بيان نمودند:



1- بزرگترين گناهان کبيره، شرک به خداست؛ قرآن مى‌فرمايد:

کسي که براى خدا، شريک قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام مى‌کند.(2)



2- نااميدى از رحمت خدا؛

هيچ کس جز کافران از رحمت خدا، نوميد نگردد.(3)



3- ايمنى از مکر (عذاب و مهلت) خدا؛

از مکر خدا ايمن نشود، مگر مردم زيانکار.(4)



4- عقوق (و آزار) والدين؛ چنان که قرآن از زبان عيسى عليه السلام مى‌فرمايد:

خدا دستور داده که به مادرم نيکى کنم و مرا زورگوى تيره‌بخت قرار نداده است.(5)



5- کشتن انسانِ بى گناه؛

و هر کس فرد با ايمانى را از روى عمد، به قتل برساند مجازات او، دوزخ است که جاودانه در آن مى‌ماند، و خداوند بر او غضب مى‌کند و از رحمتش دور مى‌سازد و عذاب عظيمى براى او آماده ساخته است.(6)



6- نسبت نارواى زنا به زن پاکدامن؛

کسانى که زنان پاکدامن و بى خبر (از هرگونه آلودگى) و با ايمان را متهم مى‌سازند، در دنيا و آخرت، از رحمت الهى بدورند، و عذاب بزرگى در انتظارشان است.(7)



7- خوردن مال يتيم؛

همانا کسانى که اموال يتيمان را مى‌خورند، آنها در شکم‌هاى خود، آتش فرو مى‌برند و به زودى در آتش سوزان مى‌سوزند.(8)



8- فرار از جبهه جهاد؛

و هر کس در آن هنگام (جنگ) به آنها پشت کند مگر در صورتى که هدفش، کناره‌گيرى از ميدان براى حمله مجدد و يا به قصد پيوستن به گروهى (از مجاهدان) بوده باشد (چنين کسى) گرفتار خشم پروردگار خواهد شد، و جايگاه او جهنم، و چه بد عاقبتى است.(9)



9- ربا خوارى؛

کسانى که ربا مى‌خورند، برنمى‌خيزند مگر مانند کسى که شيطان با تماس خود، او را همچون ديوانه، آشفته حال کرده است.(10)